Było jak było gorzej i lepiej . Jak to zwykła życiowa parabola która ochoczo zarzuca jak rollercoaster. Trzeba się mocno trzymać wagonika i czasami aż chce się krzyczeć a później w chwili spokoju człowiek uśmiecha się do siebie i gratuluje sobie dobrego przejazdu.
Kilka spięć , odgrzebuje stare problemy i uderzasz dupą o dni swojej bezradności. Czasem wystarczy trochę cierpliwości i spokoju żeby przeczekać. I tak jest chyba najlepiej . Bo na kogo krzyczeć? Stanąć przed lustrem i wyrzucić sobie wszystko żeby było uczciwie ? Czy wyżywać się na Bogu ducha winnych bliskich. W takich chwilach potrzebny jest przyjaciel . Patrzysz w oczy pełne zrozumienia i radości , przypominasz sobie że to przecież jest nieważne bo są ludzie którzy Cię kochają i cenią za to jaki jesteś , kim jesteś . Nawet jeżeli nie jesteś super duper oni zadali sobie trud żeby zajrzeć w głąb Ciebie i odkryli że warto. Dla mnie to właśnie jest budujące. Bo oni nadal są i nadal twierdzą że warto . Po kilku spotkaniach, rozmowach telefonach znów się przejaśnia. I nadchodzi wielkimi krokami dzień kiedy chcesz żeby ktoś jeszcze Cię bliżej poznał. Termin klepnięty , pojawia się to dziwne a zarazem przyjemne ściskanie żołądka . Pytam się cały czas czy się uda i po cichu bardzo w to wierzę , wierzę że on też będzie chciał zadac sobie trud żeby zajrzeć za zasłonięte zasłony i odkryć to co się kryje dalej. Tak jak na koncertach kiedy ludzie krzyczą i płaczą na występie ale marzą o tym żeby wejść za kulisy. Czy moja drobna rola zrobi na nim takie wrażenie żeby chciał mnie poznać ? Bardzo w to wierzę . Bo jeśli chociaż część historii o drugiej połowie jabłka jest prawdziwa i warto szukać i czekać na kogoś kto Cię uzupełnia to jest to warte tych chwil niepewności. Tylko czy jest to prawdą? Czy naprawdę na kogoś gdzieś ktoś czeka? A jeżeli przegapiło się swoją szansę?