mrsjones

 Było jak było gorzej i lepiej . Jak to zwykła życiowa parabola która ochoczo zarzuca jak rollercoaster. Trzeba się mocno trzymać wagonika i czasami aż chce się krzyczeć a później w chwili spokoju człowiek uśmiecha się do siebie i gratuluje sobie dobrego przejazdu. 

Kilka spięć , odgrzebuje stare problemy i uderzasz dupą o dni swojej bezradności. Czasem wystarczy trochę cierpliwości i spokoju żeby przeczekać. I tak jest chyba najlepiej . Bo na kogo krzyczeć? Stanąć przed lustrem i wyrzucić sobie wszystko żeby było uczciwie ? Czy wyżywać się na Bogu ducha winnych bliskich. W takich chwilach potrzebny jest przyjaciel . Patrzysz w oczy pełne zrozumienia i radości , przypominasz sobie że to przecież jest nieważne bo są ludzie którzy Cię kochają i cenią za to jaki jesteś , kim jesteś . Nawet jeżeli nie jesteś super duper oni zadali sobie trud żeby zajrzeć w głąb Ciebie i odkryli że warto. Dla mnie to właśnie jest budujące. Bo oni nadal są i nadal twierdzą że warto . Po kilku spotkaniach, rozmowach telefonach znów się przejaśnia. I nadchodzi wielkimi krokami dzień kiedy chcesz żeby ktoś jeszcze Cię bliżej poznał. Termin klepnięty , pojawia się to dziwne a zarazem przyjemne ściskanie żołądka . Pytam się cały czas czy się uda i po cichu bardzo w to wierzę , wierzę że on też będzie chciał zadac sobie trud żeby zajrzeć za zasłonięte zasłony i odkryć to co się kryje dalej. Tak jak na koncertach kiedy ludzie krzyczą i płaczą na występie ale marzą o tym żeby wejść za kulisy. Czy moja drobna rola zrobi na nim takie wrażenie żeby chciał mnie poznać ? Bardzo w to wierzę . Bo jeśli chociaż część historii o drugiej połowie jabłka jest prawdziwa i warto szukać i czekać na kogoś kto Cię uzupełnia to jest to warte tych chwil niepewności. Tylko czy jest to prawdą? Czy naprawdę na kogoś gdzieś ktoś czeka? A jeżeli przegapiło się swoją szansę? 

Mam tyle roboty że nie wiem gdzie ręce wsadzić a efekt tego jest taki że nie mam siły, ani chęci na robienie czegokolwiek. Taka wszechogarniająca apatia i niecheć. Nastrój pod tytułem "nawet nie patrz w moją stronę". Najchętniej zawinełabym się w cieły koc i gdzieś w kacie swojego łożka zaczekała do wiosny , aż słońce zachwieci cieplej , wtedy jakoś łatwiej otrzasnąć się z oplepiającego człowieka marazmu. Na liście rzeczy do zrobienia nie ma wolnych miejsc a na samym szczycie listy widnieje napis zacznij w końcu żyć. Ale jak to zrobić ? zawsz najgorzej jest zaczać jak z depilowaniem nóg. Jasne że nie jest to przyjemne i sprawia początkowo ból , ale później zostaje tylko satysfakcja i nie można przestać podziwiać gładkiej skóry. Łatwiej jest kogoś postawic do pionu niż sobą wstrząsnąć . Jakoś ostatnio nie idzie mi , brutalnie odcięła się odemnie przeszłość , zbyt kurczowo trzymałam się rzeczy które już dawno przeminęły. Zawsze jest ciężko kogoś stracić ale nie mówi się o tymjak ciężko jest świadomie kogoś porzegnać , i zamknąć ten rozdzał. bez trzskania drzwiami , krzyków i złości, bez pobitych talerzy. Nie wiedziałam że tak trudno jest pożegnać kogoś tylko i wyłącznie w swojej głowie i świadomości, bez mówienia dowidzenia , chwila kiedy z uśmiechem kończysz rozmowę i oboje wiecie że to już jest koniec i odchodząc , stawiajac pierwszy krok przed siebie , stawiasz krok otwierajacy nowy rozdział w twoim życiu. Poddajesz się bez walki bo już nie jesteś tą osobą co lata temu a twój przyjaciel z tego miejsca nie ruszył nawet o krok. Nie jest to zatem rozstanie, nie tracisz kogoś, nikt Cię nie porzuca dlaczego zatem jest to takie przygnębiajace? Czy moze chodzi o to że to te zmiany Cię tak bolą? Czy w pewnym momencie myślisz ze może za mocno sie zmieniłeś? może nie na lepsze tylko na gorsze? A moze to nie ty się poddałaś w tej znajomości? Mózg to bardzo prześmiewczy byt , lubi płatać figle i drwić z Ciebie, naśmiewa się i traktuje protekcjonalnie jak jakąs "blondynkę" , najpierw wmówi Ci że ślimaki mają uszy jak chomiki a później że zostałaś porzucona . Zatem czy mozna wierzyć samemu sobie?

Chciałabym napisać coś dla siebie dokrywczego, chciałabym stwierdzić że doszłam do jakichś madrych wniosków ale niestety tak się nie stało . Cały czas popełniam te same błędy, nie ucząc się na nich . Mam zbyt wielkie nadzieje i zbyt mocno przeżywam nieuniknione rozczarowanie. Dużo mówię , mało robię. I czekam aż wszystkie marzenia spełnią się bez mojego najmniejszego wysiłku. "same old, same old" także tego... 

Niby zima i niebawem święta a jednak wcale nie zmina i jakby nawet świąteczny klimat nie chce się na tym utrzymać . Zawsze od początku grudnia zaczynałam świąteczne przygotowania :) kompociki z suszu , pomarańcze z goździkami , pachnące cynamonem ciasteczka , świeczki o zapachu pieczonych jabłek i świateczne "szlagiery" . Treaz jakoś to nie działa :( zupełnie jakby mnie to wcale nie obchodziło. A przecież jest zupełnie inaczej.... Tylko jakby nie mam siły ani ochoty na wskrzeszanie tej atmosfery. 

SIegnęłam dna. Czuję się jakbym śmierdziała jeszcze tym mułem, moralniak jest tak okrótny że boję się komukolwiek w oczy spojrzeć bo mam wrażenie ze wszyscy wiedzą . Chciałam zmian to nastały i klimat też się zmienił . Bardzo brutalnie dotarło do mnie że pewne rzeczy już się skończyły , nie można ich na siłę trzymać przy życiu. Na wszystko w żuciu jest czas , czas pewnych znajomosci i pewnych zachowań już się skończył i musze w końcu przyswoic sobie tą wiedzę i może to się bardzo źle dla mnie skończyć takie życie w innej rzeczywistości .  Nie chcę być taką osobą . Już nigdy więcej bo sama bym siebie nie polubiła .